Cumartesi, Eylül 02, 2006

Odasında, öylesine, yatağına uzanmış düşünüyordu - neyi allah bilir. Bu anlarda yatağın rahatlığında neyi düşündüğünü bile farkedemeden öyle sürüklenip gider sonunda da uykuya dalar, klasiktir, ışık da açık kalır. Bu kez uykuya dalmadı,bir anda kafasındaki düşünce bulutu uzaklaştı, odasına ve o ana geri geldi. Yattığı yerden ilk kez görüyormuş gibi etrafa bakınıyordu. Kütüphanenin ayrıntılarını inceledi, açık pencereden görünen geceye baktı. Başını çevirip giysilerin kapladığı yanıbaşındaki koltuğa bakarken, gördüğü şey, ne güzeldi!



Her evde yaşayan küçük cüceler bizim bakmadığımız anlarda evimizde cirit atarlarken, bizlere bazen böyle sürprizler yaparlar. Görürsek eğlenelim, gülümseyelim diye.

Yoksa hiç karşılaşmadınız mı?

Etrafınıza bakın.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

ben küçükken çok görürdüm bööle illüzyonlar.. uzun zamandır görmüyorum.. genelde sandalyenin üzerine hayvani biçimde yığılmış elbiseleri orda oturan biri zannederdim. o derece yığın vardı yani.. ablam sanırdım.. seslenirdim "ferhaaan.. hiişşt.. sen misin" diye.. ses gelmezdi.. artık görmüyom hiç..